«Өшіре алам ба кеудемнен?»

Көзге көрінбес күнәларымды,

Оқылмай қалған дұғаларымды...

Алладан бұрын пенде біткенді,

Бес күнге қимай сынағанымды...

...Өшіре алам ба кеудемнен?

Есімді білмес ессіз күнімді,

Түгесілген төзім... көзсіз мұңымды...

Жария етіп... жалғаннан бездім,

Қараңғы дедім, Сізсіз ғұмырды...

Өзгерерін бәрін кім білген?

«Жалғызбын» деппін... сезбеді жаным,

Түннің де тұнық көздері барын.

Сезімге ұйып сыңар етіппін,

Өзіме тілеп, өзгенің бағын...

Көңілді қалай сендіргем?

Бағалай алмай бақыттарымды,

Жалғанға қиып жақұт-таңымды.

Нұрынан Күннің жасқанды жүзім,

Кім білсін... бүгін ғаріп халімді...

Жанымды шерге көндірген...

Қайғыға балап, шүкір күнімді,

Тағдырға телген бүкіл мұңымды...

Тілімнен шыққан тоғыз күнәмді,

Айтылып қалған күпірлігімді...

Өшіре алам ба кеудемнен?

^{Өлеңді оқыған – Гүлнұр Ахметжан.}